زندگینامه فیدل کاسترو
فیدل کاسترو رهبر انقلاب کوبا و یار دیرینه چه گوارا بود. فیدل کاسترو علاوه بر رهبری انقلاب کوبا به عنوان نخست وزیر و سپس به عنوان رئیس‌جمهور این کشور مشغول فعالیت بود. با ما همراه باشید تا شما را با زندگینامه این رهبر مبارز و انقلابی آشنا کنیم.
فیدل کاسترو با نام کامل فیدل آلخاندرو کاسترو روث در ۱۳ اوت سال ۱۹۲۶ در شهر بیران، در استان اورینته کوبا و در خانواده ای مرفه به دنیا آمد. خانواده او اسپانیایی هایی بودند که به امید آینده ای بهتر به کوبا مهاجرت کرده بودند و پدرش با سرمایه گذاری در خط آهن کوبا به کار نقل و انتقال شکر در کوبا مشغول شد و از وضعیت مالی خوبی برخوردار شد. او بعد از گذراندن دوره ابتدایی در مدارس کاتولیک روستا، به مدرسه ای خصوصی در سانتیاگوی کوبا رفت و تحصیلات خود را به پایان رساند. سپس به هاوانا رفت و از دانشکده حقوق دانشگاه هاوانا فارغ التحصیل شد.
آغاز فعالیت های سیاسی فیدل کاسترو
فیدل کاسترو در سال ۱۹۴۷ و در همان دوران دانشجویى به یک فعال سیاسى تبدیل شد و در اقدام سیاسى تبعیدشدگان دومینیکن براى سرنگونى دیکتاتور دومینیکن به نام “رافائل تروجیلو” شرکت فعال داشت و سال بعد در شورش هاى مناطق و حومه شهر بوگوتا در کلمبیا شرکت کرد. مهم ترین خصلت سیاسى فیدل در آن زمان عقاید و نظرات ضد آمریکایى او بود هرچند هنوز با نام یک مارکسیست از وی یاد نمی شد.
در سال ۱۹۵۱ فیدل به عضویت حزب اصلاح طلب ارتدوکس درآمد و از طرف حزب خود وارد انتخابات براى حضور در مجلس عوام شد و درست پیش از انتخابات ژنرال “فولجنیکو باتیستا”، طی یک کودتای خونین قدرت را در دست گرفت. بسیاری از گروه های سیاسی کوبا برای مخالفت و براندازی دیکتاتوری باتیستا بسیج شدند که در این میان فیدل رهبری ۱۶۰ شورشی را بر عهده داشت. محاسبات کاسترو در این شورش درست از کار درنیامد. فیدل و یارانش دستگیر و به جرم اقدام براندازانه علیه حکومت کوبا محاکمه شدند. در مدت دادگاه خود مدام اصرار داشت ثابت کند که برای کمک به برقراری دموکراسی چنین اقدامی انجام داده ولی با این حال مجرم شناخته و به ۱۵ سال زندان محکوم و سپس به مکزیک تبعید شد.
دو سال بعد، باتیستا که قدرت خود را امن و مطمئن می دید دستور عفو عمومی داد و زندانیان سیاسی از جمله فیدل کاسترو از زندان آزاد شدند. کاسترو به همراه برادرش “رائول” به مکزیک رفتند و جنبش ۲۶ جولای را به راه انداختند و به همراه “ارنستو چه گوارا” انقلابی آرژانتینی، ارتش انقلاب را سازماندهی و شروع به عضوگیری کردند. او سرانجام با پشتیبانی این نیرو‌های چریکی توانست حکومت استبدادی فلوخنسیو باتیستا را در سال ۱۹۵۹ سرنگون کند و از همان رمان، قدرت را در این کشور در دست گرفت.
فیدل کاسترو مخالف سیاست های آمریکا
فیدل کاسترو پس از به دست گرفتن حکومت در کوبا مخالفت با سیاست های آمریکا در کوبا و آمریکای جنوبی را سرلوحه سیاست های خود قرار داد. آمریکا که منافع خود را در کوبا در خطر می دید، تلاش کرد وی را با انجام توطئه هایی حمایت شده از سوی سازمان سیا (سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا)، به قتل برساند.
دولتمردان واشنگتن حتی با حمایت از چریک های ضد انقلاب کوبا، در سال ۱۹۶۱ به فرمان جان اف کندی رییس جمهوری وقت آمریکا حمله ای به خلیج خوک ها در کوبا انجام دادند که در این حمله نیرو‌های وفادار به فیدل کاسترو، چریک های ضد انقلاب کوبایی را شکست دادند. در زمان زمامداری کندی بر کاخ سفید همچنین بحران استقرار موشک های شوروی در کوبا پیش آمد، که آن بحران از طریق دیپلماتیک و با خروج موشک های شوروی از کوبا به طور مسالمت آمیز به پایان رسید. در حالی که احتمال آن نیز می رفت که بر سر استقرار موشک های شوروی در کوبا جنگی عالمگیر میان دو قدرت بزرگ آن زمان در گیرد.
طرز تفکر فیدل کاسترو
اندیشه های اجتماعی و سیاسی فیدل کاسترو با عنوان کاستروئیسم (Castroism) شناخته می شود. کاسترو نه فردی مذهبی بلکه ضد دین بود و کلیسای کاتولیک را یک نهاد طرفدار سرمایه داری به شمار می آورد. اگرچه دیدگاه های مذهبی فیدل کاسترو بحث های متعددی را به همراه داشته است، زیرا غسل تعمید داده شده و به عنوان یک وابسته به کلیسای کاتولیک روم بزرگ شد، اما او بعدا در زندگی به عنوان یک خداناباور شناخته شد.
فیدل کاسترو استفاده از انجیل برای توجیه سرکوب زنان و آفریقایی ها را نقد می کرد اما تشریح می کرد که مسیحیت «گروهی از اندرزهای بسیار انسانی» را ارائه می کند که «ارزش های اخلاقی» و «حسی از عدالت اجتماعی (سوسیال)» را به دنیا می بخشد، نقل می کند «اگر مردم مرا یک مسیحی بدانند، نه از منظر مذهبی بلکه از منظر نسخه سوسیال، من اعلام می کنم که یک مسیحی هستم» او مفسر این ایده بود که عیسی مسیح یک کمونیست بوده است (کمونیسم مسیحی)، با اشاره به تغذیه انبوه جمعیت و داستان مسیح و مرد جوان ثروتمند به عنوان گواه کاسترو. جنبش انقلابی کوبا که از ۱۹۵۳ آغاز شد، در شروع مبارزه ایدئولوژی یا نظریه روشنی نداشت و هدف آن تنها سرنگونی رژیم فاسد باتیستا بود.
آمیزش جنبش چریکی با کمونیسم از ۱۹۶۱ پدید آمد و آن هنگامی بود که کاسترو به مارکسیسم-لنینیسم روی آورد و آن را ایدئولوژی رسمی کوبا کرد. اهمیت این ایدئولوژی بیشتر از نظر در پیش گرفتن یک روش انقلابی خاص است؛ بنابراین روش، پیشاهنگان انقلابی، به جای آن که در انتظار پیدایش شرایط «عینی» مارکسیستی و شرایط «ذهنی» لنینیستی برای یک انقلاب کامل عیار بنشینند باید این شرایط را با آغاز جنبش چریکی از مناطقی روستایی و کوهستانی که خارج از چتر امنیتی رژیم حاکم است به وجود آورند. به عبارت دیگر، کاستروئیسم نیز مانند لنینیسم و مائوئیسم، روش یک انقلاب پیروزمند در یک کشور را به عنوان مدل برای کشورهای دیگر عرضه می کند. با این مدل، هم کاسترو و هم چه گوارا، اندیشه های مارکسیستی و لنینیستی درباره مراحل انقلاب را که تحول طبقاتی تعیین کننده آن است، کنار می گذارند.
ناگفته هایی جالب از فیدل کاسترو
در این میان ناگفته های جالبی هم هستند که شاید درباره فیدل نمی دانستید. در اینجا به ده مورد از آن ها اشاره خواهیم کرد:
۱- فیدل کاسترو در مزعه نیشکر خانواده اش متولد شد. پدر او در ابتدا یک کارگر مهاجر اسپانیایی تبار بود اما پس از مدتی خود زمین دار شد. فیدل خود هیچ گاه خوشحال نبود که پسر یک زمین دار است و در مصاحبه ای در سال ۱۹۹۲ میلادی این موضوع را بیان کرد و با جرات گفت که پسر فردی است که دهقانان را مورد سوء استفاده و استثمار قرار داده است.
۲- کاسترو زمانی که در دانشکده حقوق دانشگاه هاوانا تحصیل می کرد به فعالیت سیاسی می پرداخت.
۳- همسر اول او دختر یک خانواده ثروتمند وابسته به رژیم باتیستا بود. علت طلاق گرفتن او از کاسترو پیدا کردن نامه های عاشقانه فیدل به معشوقه اش بود و این که متوجه شد پای زن دیگری در میان است.
۴- فیدل کاسترو به دلیل علاقه اش به سیگار برگ هاوانا شناخته شده بود. او به دلایل پزشکی و برای سلامتی اش در سال ۱۹۸۵ میلادی سیگار برگ را ترک کرد.
۵- او از زمانی که یک انقلابی جوان در کوه بود به داشتن ریش شهره بود. این صرفا نماد چریک بودن و یا به دلیل مبارزه نبود او گفته بود که اگر شما ۱۵ دقیقه وقت صرف تراشیدن ریش در روز کنید این یعنی ۵ هزار دقیقه وقت صرف اصلاح صورت کردن در یک سال! او گفته بود که ترجیح می‌دهد این زمان را صرف کارهای مهم تری کند.
۶- فیدل به مدت ۴۹ سال در قدرت بود. در این زمان در ایالات متحده امریکا ۱۰ رییس‌جمهوری به قدرت رسیدند.
۷- او یکبار گفته بود که یکی از کتاب های مورد علاقه اش کتاب «زنگ ها برای که به صدای در می آیند» ارنست همینگوی بوده است که در طول جنگ داخلی اسپانیا در اواخر دهه ۳۰ میلادی نوشته شده بود.
۸- او به سخنرانی های هفت ساعته ممتد به خصوص در نهادهای بین‌المللی از جمله در مجمع عمومی سازمان ملل متحد شناخته شده بود.
۹- او در جوانی علاقه زیادی به پخت و پز و مطالعه کتاب داشت.
۱۰- در طول یک مصاحبه ای در آمریکا در سال ۱۹۹۴ میلادی کاسترو در مورد چشم‌انداز آزادی های سیاسی در کوبا گفت که کوبا را تنها می توان با انقلاب اداره کرد.
حواشی پیرامون فیدل کاسترو
۱- در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی، هم‌جنس گرایان کوبا تحت شدیدترین فشارها قرار گرفتند. حکومت فیدل کاسترو آن‌ها را به‌منظور «تجدید تربیت و پرورش»، روانه اردوگاه های کار اجباری کرد. فیدل کاسترو سال ها بعد اعتراف کرد که این سیاست غلط بوده است.
۲- در سال ۱۹۸۰ میلادی، کاسترو به ۱۲۵ هزار نفر از کوبایی هایی که خواستار ترک کوبا بودند، اجازه داد تا از طریق بندر ماریل طی یک مهاجرت انبوه، به ایالات متحده آمریکا مهاجرت کنند.
۳- او مخالف نامگذاری مجسمه، خیابان یا میدان به نام خود و چهره اش روی سکه ها ضرب بود. زیرا آن را نماد «تکبر انسانی» می دانست. اما در نطق های طولانی خود در تلویزیون و رادیو برای اثرگذاری استفاده می کرد. زیرا همه کانال ها و شبکه ها سخنرانی های او را پخش می کردند.
۴- رامون کاسترو، برادر بزرگتر او روز ۴ اسفند ۱۳۹۴ (۲۳ فوریه ۲۰۱۶) در ۹۱ سالگی درگذشت.
۵- در سال ۲۰۰۴ بخاطر زمین خوردن، دچار شکستگی کاسه زانو و بازو شد.
۶- کاسترو نظام خدمات درمان و آموزش رایگان و با کیفیت را در دسترس همگان قرار داد. نرخ مرگ و میر نوزادان این کشور با اکثر کشورهای پیشرفته جهان قابل مقایسه است.
۷- رفتار خشن او در مقابل مخالفان سیاسی بر سابقه حقوق بشر او سایه انداخته است. پاپ ژان پل دوم در سال ۱۹۹۸ در سفری تاریخی از کوبا دیدن کرد. او در این سفر کاسترو را به خاطر نقض حقوق بشر محکوم کرد. این صحبت باعث خجالت کاسترو در برابر جهان شد.
فیدل کاسترو و سینما
درباره کاسترو مستندهای سینمایی و تلویزیونی زیادی ساخته شده است. حدود ۵۰ بازیگر سینما و تلویزیون در نقش او بازی کرده اند که از میان آن ها نقش آفرینی جک پالانس در فیلم «چه» (۱۹۶۹) و دمیان بیچیر در فیلم چه ساخته استیون سودربرگ محصول ۲۰۰۸ اشاره کرد. وی از علاقه مندان به سینما بود و در مستند فرمانده ساخته الیور استون از علاقه اش به سوفیا لورن، بریژیت باردو، ژرار دوپاردیو و چارلی چاپلین می گوید.
بر اساس فیلم شناسی ها، کاسترو پیش از گذاشتن ریش در دو فیلم کمدی موزیکال هالیوودی «راحت برای ازدواج» و «تعطیلات در مکزیکو» هر دو ساخته سال ۱۹۴۶ به عنوان سیاهی لشکر بازی کرده است.
درگذشت فیدل کاسترو
فیدل کاسترو در ۲۵ نوامبر ۲۰۱۶ در سن ۹۰ سالگی درگذشت. تلویزیون کوبا بامداد روز شنبه این خبر را به نقل از رائول کاسترو اعلام کرد. گزارش ها حاکی است که رائول کاسترو، رئیس‌جمهوری وقت کوبا، با حضور در تلویزیون این کشور گفته است: «فرمانده کل انقلاب کوبا ساعت ده و ۲۹ دقیقه شامگاه جمعه درگذشت». به گزارش خبرگزاری فرانسه، رائول کاسترو گفته است: طبق وصیت فیدل کاسترو جسد وی روز شنبه سوزانده خواهد شد. مراسم تشییع جنازه فیدل کاسترو در ۴ دسامبر ۲۰۱۶ برگزار شد.
وصیت نامه فیدل کاسترو
فیدل کاسترو، در وصیت نامه‌ی سیاسی خود چنین بیان می کند: “انقلاب کوبا دسترنج یک نفر نیست و نمی تواند هم باشد. این انقلاب حاصل قهرمانی های یک خلق تسلیم ناپذیر است. میلیون ها کوبایی آماده اند از این انقلاب تا آخرین قطره خون به دفاع برخیزند. هیچ نیرویی در جهان قادر نخواهد بود مقاومت ما را در هم بشکند و استقلال ما را نابود سازد. در کوبا سوسیالیسم و از همه بیشتر سوسیالیسم، ماندگار خواهد بود.”
چکیده
فیدِل آلخاندرو کاسترو روث متولد ۱۳ اوت ۱۹۲۶، سیاست مدار و انقلابی کوبایی بود. وی علاوه بر رهبری انقلاب کوبا، از سال ۱۹۵۹ تا ۱۹۷۶ میلادی به عنوان نخست وزیر و سپس به عنوان رئیس‌جمهور این کشور از سال ۱۹۷۶ تا ۲۰۰۸ مشغول فعالیت بود. فیدل کاسترو در ۲۵ نوامبر ۲۰۱۶ درگذشت. امیدواریم از این مقاله نیز لذت برده باشید، از اینکه با ما همراه بودید از شما سپاسگزاریم.
چاپ مطلب